همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

منم كه كاسه به دسـتم منم كه  تاریـکم           دو جـرعه نور دهیدم ز بادۀ خورشید

اگرچـه دورم از آقـای خود ولی از او           جـدا نگـشـتـنـیـم چون بُـرادۀ خورشید

شــنـاسـنـامـۀ مـن صـبـح اول ایــجــاد           چـنین نـوشـته منم بـنده زادۀ خورشید

سـلام می دهـم از عـمق این دلِ تـاریك           بـه آخـریـن پـســر خـانوادۀ خـورشید

تویی تو معنی یا نـور، عمق یا قدّوس!

بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس؟

كــبـوتــران خــدا مــژدۀ ســحـر دادنـد           تـمـام از شـب مـیـلاد تـو خــبـر دادند

كــلاغ هـای دِهِ مـا بـه یُـمــن آمــدنــت           چو بلبـلان همه آواز عـشـق سر دادند

بــهـار حُـسـن خـداونــد با رسیــدن تو           به شاخه شاخۀ این شعر برگ و بر دادند

درخـت ها هـمه هــنـگـامـۀ قــدم زدنت           ز شـوق دیـدن تو دست با تــبـر دادند

عـروسِ باغچۀ یـاس، مـادرت نـرگس           چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند

هـزار شكر خـدا را كه باز هم امـروز           به خــانـوادۀ زهـرائـیـان پـسـر دادنـد

نفـس بریـده صدا می زنیم در همه حال

به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال

هـزار پرده هم افـتد اگر به رخسـارت           به چـشـم كس نَبُـوَد باز تـاب دیـدارت

به شـوق گرمی دستانت آمدم خـورشید           بـیـا و بــار بـده؛ ذرّه را بـه دربـارت

هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف           نشـسته اند به صف؛ درمیـان بـازارت

به شـیـوۀ پـدرانت چـه مـی شـود بـیـنـم           كـنـار سفـرۀ ما بـاز كـردی افـطارت

برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی           امـام آخــر دنــیــا! خـدا نــگـهــدارت

برو ولی به خدا؛ چـشم ماست خانهٔ تو

بـیـا دوبـاره گـرفــتــه دلـم بـهـانــهٔ تـو

روایت است كه در روزگــار آمــدنـت           زمـیـن تــمـام شـود بی قــرار آمـدنت

روایت است كه بالاترین عبادتِ خـلق           در ایـن زمـانـه بُــوَد انـتـظـار آمـدنت

شنیده ام که ز اصحاب خوب شیطان است           كــسی كه كـار نـدارد به كـار آمـدنت

روایت اسـت كه بـا ذوالـفـقـار می آیـی           چــه بـا شــكـوه بُــوَد اقـتـدار آمـدنـت

روایت است قیامی كه سیدش یـمنی ست           خـبــر دهــد چو نسیم از بهـار آمدنت

مـقـام رهـبری آن سـید خـراسـانی ست           نــشـــانــۀ دگـــر روزگـــار آمــدنــت

نشـانه های ظهـورت هنوز كامل نیست

دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست

به هر کجا که سخن از تو در میان آید           به جـسـم مُردهٔ نطـقم دوبـاره جان آید

من آمـدم که نبـاشـم فـقـط تو بـاشی تو           فــنـای ذات تو گـشـتـن کـمـالـمان آیـد

که مثل توست که بعد ازهزار واندی سال؟           زمــان آمــدنـش بــاز هــم جـوان آیـد

که مثل توست چنین وکه چون رقیه چُنان؟           که طفل باشد و چون پیر قد کمان آید

که دیده است که سجده کند لب طفـلی؟           بر آن لبی که از آن بوی خیزران آید

خـرابه بود و سحـر بود و دخـتـر بابـا

بـدون همـسـفـرش رفـت بـا ســرِ بـابـا